God voor managers

Gisteren, een lezing voor een volle zaal met managers. De opdracht aan mij was, om een brug te slaan tussen het bedrijfs- en het geloofsleven. Geen gemakkelijke opgave. Want hoewel ik inmiddels wel iets afweet van de BV God&Zoon, van de zakelijke wereld weet ik vrijwel niets. Als buitenstaander ken ik slechts de vooroordelen: zakenmensen denken maar aan één ding: winst maken. Nu bestaan er over gelovigen ook zeer veel vooroordelen, dus daarin kon ik dan weer een raakpunt herkennen.

De geldwolven vielen reuze mee, en ik kon aan een oprecht geïnteresseerd publiek mijn verhaal vertellen. Hoe ik er baat bij heb dat het af en toe stil is in huis. Dat die stilte niet zwaar of opgelegd hoeft te zijn als zij gevoed wordt door het lezen van teksten, uit de bijbel of andere mooie boeken, die in de stilte herkauwd kunnen worden. Hoe dat mijn dagelijks leven kleur en diepgang kan geven.

Ik had het erover dat een klooster ook maar een handige organisatievorm is om zo veel mogelijk tijd vrij te maken voor datgene waar je je het liefst mee bezighoudt. En net als in een bedrijf of welke organisatie dan ook, heb je elkaar niet uitgekozen, maar zul je het toch met elkaar moeten rooien. En net als een bedrijf is een klooster geen democratie, en is er dus iemand anders die voor je beslist wat je die avond zult eten, en welke werkzaamheden je de volgende ochtend op jouw bordje zult vinden. En soms valt dat niet mee als persoon met een eigen wil.

En waar je ook komt of gaat, vervolgde ik, in het klooster of daarbuiten, altijd neem je jezelf mee. Met je eigen nukken, je mooie en je lelijke kanten, je rafelranden en je (on-) hebbelijkheden. Niemand wordt een ander persoon door een verandering van standplaats, waar je ook bent, je bent altijd en overal wie je bent. De kunst is, die plek te vinden waar je uitgedaagd en gekoesterd wordt tegelijkertijd. Dat kan bij de trappisten of bij Unilever zijn, eigenlijk maakt dat niet zoveel uit.