Een gezicht

Lange tijd had ik helemaal niets met Jezus. Ik vond hem in de evangelieverhalen altijd zo moralistisch overkomen. Zo betweterig. Het braafste jongetje van de klas dat ons allemaal bij de les probeert te houden. En dan die afbeeldingen van hem. Het baardje, het zegenende vingertje. Zelfs op plaatjes waarop hij aan het kruis hangt, vond ik hem nog een vervelende vent. 

God, daar kon ik tenminste mijn fantasie op loslaten. God was lekker vaag, lekker abstract. God is liefde, maar God jaagt ook tien plagen over de Egyptenaren. Hij zegt niet veel en is er toch. God was voor mij de ideale romanheld, heel anders dan Jezus.

Tot ik bovenstaand plaatje ontdekte. Het stond op de boekjes van de dagsluiting die we iedere avond in het klooster gebruikten. Vaak moesten we even wachten om te beginnen tot de hele ploeg zusters compleet was, en dan keek ik naar dit plaatje. 

Het is Jezus, overduidelijk, maar zo anders dan de gangbare afbeeldingen. Geen vingertje, dat in ieder geval. En die baard valt op dit plaatje ook wel mee. Later kwam ik erachter dat het geschilderd is door de Franse expressionist Georges Rouault. 

Hier gaat het niet om 'waarheidsgetrouwheid' of 'historiciteit'. Godzijdank. Rouault heeft een Jezus weten af te beelden die voor mij geloofwaardiger is dan al die andere bij elkaar. Een man, een mens die je indringend aankijkt. Niet be- of veroordelend, niet uit op het uitdelen van rapportcijfers. 

Dit is het gezicht van een mens die mij ziet. Niets meer dan dat. Hij ziet zonder te oordelen, hij is aanwezig zonder zich op te dringen, hij loopt met mij mee, maar laat mij vrij mijn eigen weg te gaan. Zo is Jezus voor mij. En dat allemaal door een plaatje.