Pinksteren

Pinksteren. Het is maar goed dat dit feest achteraan in het rijtje van de kerkelijke feesten staat. Het liturgisch jaar begint met Kerst. Een kindje wordt geboren; lekker overzichtelijk. Dan komt Pasen, dat is al een stuk ingewikkelder. Hoe stel ik me die verrijzenis voor? Wat is de boodschap? En nu is het dan Pinksteren waarmee we 'de uitstorting van de heilige Geest' vieren. Daar kunnen we ons echt niets meer bij voorstellen, laat staan dat duidelijk is wat de bedoeling ervan is.

Meestal zie ik Pinksteren maar als een soort officiële afsluiting van de paastijd. De paaskaars die een aantal weken heeft gebrand wordt met een groot gebaar gedoofd. Dat was het weer voor dit jaar. Net zoiets als de afsluitingsceremonie van de Olympische spelen.

Maar het leuke van het geloof is, dat soms ineens zich nieuwe inzichten kunnen voordoen. Zo bedacht ik gisteren in de kerk dat Pinksteren eigenlijk heel veel te maken heeft met overgave. We zingen verschillende malen, iedere keer weer een beetje anders, of de Geest wil komen, ons wil vervullen. We bidden dat wijsheid ons deel mag worden, en genezing, licht en warmte, genade en liefde.

Allemaal zaken die ik zelf niet kan 'maken', die er niet vanzelfsprekend zijn. Het zijn dingen die mij gegeven moeten worden, waarvan ik hoop dat ze mij ten deel zullen vallen. Ik kan ze nergens gaan halen, nergens kopen. Ook kan ik ze niet 'verdienen' als ik maar goed genoeg mijn best doe.

Liefde en geluk, wijsheid en troost zijn dingen die je overkomen, zomaar, zonder dat je het had verwacht. Je kunt er vurig op hopen, je kunt ze proberen af te smeken, of het op een akkoordje proberen te gooien met God. Maar zo werkt het niet, je moet rustig wachten tot de Geest ze je geeft.

Kan ik dan niets anders dan passief afwachten? Nee, God houdt niet van passief. De belofte van Gods cadeautjes moet ons scherp houden. Dat is wat we doen met Pinksteren. Wat is het toch een mooi geloof.