Eindelijk!

Zo, hè hè, eindelijk. Eindelijk m'n eigen plekje om te schrijven. Geen redacteur die me vertelt dat voordat mijn boek gepubliceerd kan worden, ik nog éven het begin, het midden en het eind moet herschrijven (sorry Jasper). En ook geen Viva-redactie die staat op drie stukjes per week, het liefst zo tussen de 300 en 310 woorden, mét tussenkopjes en natuurlijk een leuke foto erbij (sorry Sheila).

Niet dat het niet leuk was om te doen allemaal, integendeel, het was geweldig. En wie zou zich nu niet vereerd voelen als je boek in de winkel ligt, of je uitgenodigd wordt een weblog bij te houden? Het was super. Maar nu is het tijd voor de absolute vrijheid. Jawel!

De ellende is wel dat net nu ik de tijd heb om rustig een introducerend blogje te schrijven, ik een vreselijke dag achter de rug heb. De afgelopen dagen liep ik te overwegen of ik zou gaan schrijven over hoe rustgevend de in sneeuw ingepakte wereld op mij werkt, of over het fijne boek dat ik aan het lezen ben. Maar de realiteit heeft aan die gedachten overtuigend een einde gemaakt.

Gistermiddag is mijn school, mijn geweldige, leuke, kleine, knusse school het toneel geweest van een heftige vechtpartij. Vijftien tegen één. Op een ongelooflijk smerige manier. Mijn leerlingen, boefjes, dat wel, die doen zoiets niet, meende ik altijd. Wel dus. Vandaag hing er een stemming als op een begraafplaats. We zijn allemaal geschokt. Ook de leerlingen waren stil, timide vandaag. We hebben de hele dag hoofdschuddend van ongeloof rondgelopen. Alsof we in een slechte film zijn beland.

Ik voel me op de een of andere manier belazerd. Het vertrouwen is beschadigd. Ik heb er niets mee te maken gehad, was er niet bij, maar toch voel ik me persoonlijk aangevallen. Nou ja, het zal wel weer wegzakken met de tijd. En ik zal mijn hoofd weer vullen met filosofische vragen en gedachtes. Maar die zijn heel ver weg, nu de harde realiteit in mijn gezicht gesmeten is.