Een apart soort mensen

Je vindt ze overal. In de stad, op het platteland, in het buitenland zelfs. Die uit Nederland klonteren in het buitenland vooral veel samen op campings in Frankrijk. Hoewel ze aldaar weer niets met elkaar te maken willen hebben. Ze willen namelijk niet geassocieerd worden met al die andere minkukels die veel slechter Frans spreken dan zij en niet weten hoe je je het beste aanpast aan de plaatselijke cultuur. Het tragische is, dat zij dat óók niet kunnen, je haalt ze er in één oogopslag tussenuit.

Als ze nog jonge kinderen hebben, zul je ze niet vinden bij plaatsen van plat vertier als Euro Disney of Mc. Donald's. Nee, een mooie boswandeling, daar kunnen de kinderen nog wat van leren en ze komen nog 's lekker buiten. En de boterhammen nemen ze zelf mee. Die eten ze gezellig op een bankje op.

Ze lezen Volkskrant of NRC, zijn geabonneerd op de VPRO-gids en soms ook nog op de Groene of Vrij Nederland (hoewel de laatste niet meer is wat het geweest is). Ze eten weinig vlees want dat is goed voor het milieu en kopen veel biologisch bij AH of Natuurwinkel. Maar zeg niet dat het geitenwollensokken-types zijn. Zeker niet! Ze lopen er reuze hip bij. De heren met een vrolijk gekleurd overhemd onder hun trui en de dames in moderne vesten met een abstracte broche. Maar ja, hun schoenen verraden ze: ze zijn toch echt een bepaalde leeftijd gepasseerd.

Hun stem is altijd net iets te hard. Bovendien hoor je die ook vaak. Ze weten namelijk alles beter. Ze hebben nu eenmaal veel gelezen. In de tijd waarin de rest van Nederland op de bank Idols of Hollands next top model ligt te kijken, verdiepen zij zich in een non-fictiewerk over de Amerikaanse burgeroorlog of de biografie van Colijn. Films kijken doen ze ook, maar alleen die van kwaliteit. In de Volkskrant minstens vier sterren, anders is het de moeite van het investeren van de tijd niet waard.

Kunnen zij er iets aan doen dat ze hierdoor in de loop van de tijd de hinderlijke eigenschap hebben ontwikkeld om iedereen te verbeteren, aan te vullen, in te lichten? Hun werk gaat buiten het gebouw waar ze hun dagen slijten namelijk gewoon door. De mensheid, of in ieder geval hun eigen omgeving dient opgevoed te worden, en wel door hen.

Misschien hebben ze het daardoor wel zo zwaar. Want zwaar hebben ze het, en ook dat mag de hele mensheid weten. Dat ze iedere dag om een uur of drie al naar huis gaan, wil in geen geval zeggen dat ze een lui leven hebben. Nee, wie dat waagt te beweren, zit er he-le-maal naast. Je moest eens weten wat voor bergen werk er thuis nog verzet dienen te worden. Om van de geestelijke last nog maar te zwijgen. Waar zouden we zijn zonder hen?

Over wie ik het heb? Over leraren natuurlijk. Je herkent ze van een kilometer afstand. Behalve mij. Ik ben héél anders. Als je dat maar weet. En als je dat niet begrijpt, dan kom ik het wel even uitleggen. Ja?! Afgesproken? Kijk me aan als ik tegen je praat!