Als kind kende ik de verhalen van Jip en Janneke letterlijk uit mijn hoofd, zo vaak waren ze mij, met dank aan mama en papa, voorgelezen. Ook kon ik hele passages uit Pluk van de Petteflet citeren. Het waren niet zo maar verhalen voor me, niet zo maar boeken. Mijn wereld werd gevuld door de figuren van Annie M.G. Schmidt.
Later raakte ik het kwijt, dat vermogen om in een verhaal te kunnen 'verdrinken'. Nu lees ik een boek, ik kijk een film, ik ga naar een tentoonstelling. Ik vind het mooi, ik kijk of lees geboeid, zo af en toe gefascineerd zelfs, en ga weer over tot de orde van de dag. Volwassenheid doodt de fantasie.
Meestal dan. Maar soms, heel soms blijft een verhaal of een beeld hangen. Afgelopen week zat ik voor de zoveelste keer te kijken naar een fragment uit het tv-programma De vloer op en toen realiseerde ik het me: er zijn boeken, beelden, stukken muziek die ik, zoals vroeger Pluk en Jip en Janneke steeds opnieuw kan lezen, zien of horen. Ze zijn een deel van mij geworden, zoals vrienden deel van je leven kunnen zijn.
Ik wil de komende weken eens wat van die persoonlijke 'iconen' langs gaan. Iconen die ik niet alleen mooi vind, maar die mij werkelijk geraakt hebben en nog raken, waar ik nooit moe van word, waar ik mij maar al te graag mee omring.
Wie doet er mee? Wat zijn jouw iconen?
Posts
Als kind was Davy Crockett mijn icoon. Ik had een boek van hem waarin hij beschreven werd als iemand die in de 18de eeuw de wildernis van Amerika in trok om die te ontdekken. Hij deed dat in zijn eentje en was volledig zelfvoorzienend. Hij begreep de wildernis om hem heen en de wildernis begreep hem. Regelmatig ging ik als kind al alleen het bos in om Davy te zijn. Ook nu nog trek ik regelmatig in mijn eentje erop uit de natuur in, te voet of met de kano. Het gevoel van alles begrijpen wat er om je heen is, is voor mij magisch. Het is een gevoel van onvoorwaardelijke liefde voor alles om je heen en diezelfde liefde ook terug krijgen. Een gevoel van compleetheid. Een gevoel van alleen maar bezig zijn met zaken die er toe doen. Dan leef ik het leven heel intens.
BeantwoordenVerwijderenDe moderne versie van Davy is voor mij Paul Fentener van Vlissingen. Als zeer succesvol ondernemer stond hij midden in de moderne maatschappij, maar trok zich af en toe terug in zijn hutje in Schotland om alleen te zijn, om weer terug te komen bij de essentie van het leven. De uitzending waarin Rik Felderhof hem interviewde in Schotland vergeet ik nooit.
Uiteraard ken ik beide heren niet. En eigenlijk wil ik ze ook niet beter leren kennen. Ze staan voor mij nu op een mooi voetstuk en dat wil ik zo houden. Iconen die je te goed leert kennen, blijken dan ook “gewonen mensen” te zijn.
Wat een bijzondere reactie. Frans, dank. Inderdaad, iconen moeten ook niet je beste maatjes worden met wie in het café zit. Ik ga kijken of de uitzending met Fentener van Vlissingen ergens terug kan vinden. Ben benieuwd geworden.
BeantwoordenVerwijderenhA SUZANNE, LANG GELEDEN DAT JE IETS VAN JE HEBT LATEN HOREN? IK KIJK REGELMATIG EN BEDENK DAT JE HET NATUURLIJK LEUK VINDT ALS MENSEN REAGEREN( WAT NIET VEEL GEBEURT) VANDAAR MIJN REACTIE.IK WENS JE ALLE GOEDS VOOR HET KOMENDE JAAR , WIJ GAAN MORGENAVOND WEER VERDER MET HET LEZEN VAN JE BOEK, IN DEN HAAG HEBBEN WE KENNIS MET JE GEMAAKT EN VERTELT DAT WE JE BOEK AAN HET LEZEN ZIJN. JEZUS DE REBEL IS AAN DE BEURT,WE GAAN NIET SNEL MAAR WE VINDEN HET FIJN OM JE BOEK ALS LEIDRAAD TE GEBRUIKEN OM ZO WAT DIEPER IN HET ONDERWERP TE DUIKEN.
BeantwoordenVerwijderenDEZE REACTIE IS EEN PROBEERSEL IK HEB HET NOOIT EERDER GEDAAN DUS SUZANNE LAAT NOG EENS WAT VAN JE HOREN. P.S. MIJN ICOON IS ROMY SCHNEIDER
HARTELIJKE GROET, NEELTJE