De dood van een mens

Geen kaarsen, geen bloemen. Geen kleurrijke gewaden, geen wierook. Geen orgelmuziek, geen vrolijke stemmen. Het is 4 mei in de kerk. Het is leeg en donker, kaal en doods. De kerk is geen kerk meer, maar slechts een leeg gebouw zonder functie. Zoiets als een veilinghal voor bloemen in november.

Wat ons rest is de dode te betreuren. En niet alleen die ene. De kern van de dienst is de lange voorbeden. Voor allen die lijden: de slachtoffers van aardbevingen - niet alleen die van Haïti en Chili, maar ook die van Pakistan, die allang vergeten zijn, de armen - niet alleen in Afrika, maar ook recht onder onze ogen, de slachtoffers van oorlogsgeweld en twisten om macht, de zieken, de eenzamen, de misbruikten, de mensen die niet gehoord, niet erkend, niet geliefd worden. Maar we bidden ook voor onszelf, omdat wij anderen dat leed aandoen, en omdat ons leed aangedaan wordt. We bidden voor de natuur en de wereld om ons heen die we schaamteloos uitbuiten.

Nee, het is geen vrolijke boodschap vandaag. Het is een boodschap waar we het liefst met een grote boog omheen lopen. Het leed dat dagelijks aan ons voorbij trekt, maar dat we niet willen zien. Vandaag worden we hardhandig met onze neus op de feiten gedrukt; kijk naar wat er om je heen gebeurt en draai je niet om als wat je ziet niet fraai is. Dat is de boodschap van Goede vrijdag.

Al het lijden, al het verdriet samengebald in het gebroken lichaam van één mens. En ik sta erbij en kijk ernaar. Wat is mijn rol in dit schouwspel? Hier zijn geen woorden voor, hier past slechts stilte.