De laatste loodjes

Het zit er bijna op, de vasten. Over een paar dagen mag ik weer zo veel zakken M&M's naar binnen werken als ik wil. Die leuke zomerschoenen waar ik zo naar verlangde zijn niet meer nodig nu de lente naadloos in de herfst overgegaan lijkt te zijn.

Het is snel gegaan, de afgelopen zes weken. Terugkijkend ben ik weer heel blij dat ik het gedaan heb. Het vasten drukt me met mijn neus op de feiten. De feiten over hoe ik in elkaar zit, welteverstaan. Niet snoepen, geen alcohol, geen nieuwe schoenen, al die dingen die je in de vasten moet laten, dat is eigenlijk niet zo moeilijk. Wat je moet doen, is daarentegen des te lastiger vol te houden.

Vasten is geen dieet, het is geen sport, het is geen wedstrijdje in uithoudingsvermogen. Vasten is ruimte maken in je leven en in je hoofd, het is je aandacht weer eens scherp richten op wat belangrijk is, grote schoonmaak houden van binnen. Dát is pas moeilijk. Want werk en verplichtingen, e-mail en telefoon, televisie en internet zijn er nog allemaal. Dus de ruimte die het vasten schept stroomt zo weer vol met andere 'opvulling'. Als een kuil op het strand die vanzelf steeds weer volloopt met water.

Mijn vastenboek is nog niet uit. Schandalig. De brief die ik aan een dierbare vriendin wilde schrijven, is nog steeds de deur niet uit, mijn oudoom die ik al maanden niet gesproken heb, heb ik nog steeds niet bezocht. Maar ook die dingen horen bij het vasten, en daar ben ik dus weer behoorlijk in tekort geschoten.

Toch was het goed, heel goed. Ik heb vaker de computer uitgezet als ik er eigenlijk niets op te zoeken had, ik ben weer wat bewuster gaan leven, en bovenal: het gevoel van opwinding dat het straks Pasen wordt, is bijna tastbaar. Ongemerkt leef je naar die nacht toe waarin het grote paasvuur ontstoken en de ban gebroken zal worden. Pasen! Een feest is pas echt een feest als je er intens naartoe geleefd hebt.

Het meest intense 'ernaartoe leven' komt nog. Morgen is het Witte donderdag, de dag van het verraad aan Jezus, de uren van zijn immense verlatenheid en tenslotte zijn overlevering. Voor mij wordt het de meest bizarre Witte donderdag ooit: eerst naar de kerk om te herdenken en te waken. Daarop aansluitend: schoolfeest. Dat mijn leven vol tegenstellingen is, daar ben ik wel aan gewend. Maar zó tegengesteld, dat gaat wel erg ver.