Cadeautje

Mijn collega Christiaan en ik voeren met de leerlingen van klas 3A3 zogenaamde evaluatiegesprekken. Het is het einde van het tweede trimester, het paasrapport komt eraan. Met iedere leerling apart voeren we een 10-minutengesprek over hoe het de afgelopen periode gegaan is.

We vragen wat ze van hun eigen werkhouding en motivatie vinden, wat er goed gaat, wat er beter kan. We willen van ze weten hoe ze hun eigen gedrag in de klas beoordelen, en ook wat ze van ons, de leraren, vinden. Of ze tips voor ons hebben, en wat ze nog willen leren.

Hoewel het niet de eerste keer is dat we zulke gesprekken voeren, zijn we toch weer totaal overrompeld door de eerlijkheid en het zelfinzicht van de leerlingen. Wie verwacht dat een veertienjarige uit zichzelf zegt dat 'school geen spelletje' is, of dat hij voortaan apart zal gaan zitten om geconcentreerder te kunnen werken?

Met Yassine hebben we de afgelopen tijd veel aanvaringen gehad. Hij spookt van alles uit, als hij denkt dat wij niet kijken, en geeft vervolgens een ander de schuld. Toen hij zichzelf tijdens het gesprek van vandaag een rapportcijfer moest geven, was dat cijfer niet zo hoog, omdat hij vond dat hij niet altijd even eerlijk was geweest. Serap bekende dat ze niet zo goed achter de computer haar werk kan doen, omdat ze dan al snel op MSN verzeild raakt, en vervolgens niet meer aan haar schoolwerk denkt. Ze concludeerde dat het beter is om gewoon aan tafel te komen zitten.

Dit trimester zijn we begonnen met een systeem dat de leerlingen zelf hun werk kunnen inplannen, zolang het aan het einde van de week maar af is. Dat had de eerste weken tot gevolg dat het op vrijdagmiddag steevast oorlog was, omdat driekwart van de klas moest nablijven om de taak af te maken. Daarna zagen we ze langzaam groeien: ze gingen hun werk plannen, gingen zelfstandig aan de slag. We hoefden ze niet meer te vertellen om aan het werk te gaan. De afgelopen tijd ging het zelfs zover dat ze klaagden als er wel eens een uurtje uitviel. Hoe moesten ze dan hun weektaak af krijgen?

Klas 3A3 is nog steeds niet gevuld met louter heiligen. Als groep kunnen ze druk en onhandelbaar zijn. Maar de gesprekken van vandaag tonen weer eens glashelder aan dat ze wel degelijk nadenken over zichzelf, over hun toekomst, en wat ze daarvoor moeten doen. Het doel van school is niet alleen het halen van cijfertjes. We willen deze kinderen voorbereiden op hun toekomst. Dat lijkt met deze klas heel aardig te lukken. Wat word ik daar blij van, het is alle moeite meer dan waard. Vandaag was een cadeautje.