Afscheid van Khalid

Khalid is weg. Weg van school. Niet omdat hij vervelend was of zo. Integendeel, hij is een van de liefste jongens die ik ken. Maar hij redde het niet bij ons. Tussen negentien druktemakers ervoor zorgen dat je eigen werk in orde is, dat lukte maar niet.

Hij vond iedereen aardig en iedereen vond hem aardig. Met Sana en Firdaous, de mooiste meisjes van de groep, was het altijd gezellig. Met Emre achterin had hij de grootste lol. Af en toe snapte hij zelf ook wel dat er op die manier weinig van werken kwam, en dan ging hij uit zichzelf apart zitten. Dat werkte dan wel voor even.

Vaak kwam hij aan het eind van de dag nog even bij me langs. Met die lange, dunne armen en benen van hem kwam hij mijn lokaal ingezwabberd. Altijd lachend. 'Juf, mijn zus heeft een baby gekregen.' 'Wauw! Nu ben jij dus oom.' 'Oh ja, hi hi hi.'

Zijn cijfers werden er niet beter op. Khalid is niet dom, zeker niet. Maar hij miste het overzicht, wist niet hoe hij zelfstandig een opdracht moest aanpakken. En dat is toch echt nodig in een klas met twintig leerlingen. Daarom is hij nu naar een praktijkschool overgestapt. Individuele begeleiding en veel praktijk zullen hem goed doen.

De klas is in rouw. Als een kudde olifanten zijn ze om hem heen gaan staan toen Khalid zelf bekend maakte dat hij weg zou gaan. Ze nemen het mij kwalijk, vinden het onrechtvaardig. Ik kan ze geen ongelijk geven. Ik voel me als een moedereend die een van haar kuikens kwijt is. Met de klas heb ik afgesproken dat we binnenkort een grote kaart voor hem gaan maken, met al onze namen erop. Die ga ik hem dan brengen. Ik kan niet wachten.