Morgen beginnen

Morgen is het weer zover. Aswoensdag, het begin van de vastentijd. Aangezien ik het sterke vermoeden heb, dat mijn blog vooral wordt gelezen door volstrekt onnozelen op het gebied van het christelijk geloof, zal ik jullie heidenen eens haarfijn uitleggen wat dat inhoudt.

Laten we bij het begin beginnen. De vastentijd duurt veertig dagen, en wordt daarom ook wel - heel toepasselijk - veertigdagentijd genoemd. Het is de tijd die voorafgaat aan het lijden (op Witte donderdag en Goede vrijdag, maar daarover later meer) en de opstanding (met Pasen) van Jezus Christus. De zondagen tellen niet mee, op die dag mag je ook in de vastentijd lekker uit je bol gaan.

Waarom vasten? Om je voor te bereiden op de grote gebeurtenissen die in de Goede week (zie hierboven) zullen plaatsvinden. Pasen is het absolute hoogtepunt van het jaar. Door Jezus uit de doden te laten verrijzen, heeft God zijn onvoorwaardelijke liefde voor de mensen getoond. Dat feit is voor ons simpele stervelingen altijd nogal moeilijk te bevatten geweest, en daarom heeft men daar een aanlooptijd voor bedacht. Dat getal veertig is natuurlijk niet toevallig; het doet onder andere denken aan de veertig jaren die het volk Israël doorbracht in de woestijn. (Zie Exodus. (Dat is een boek uit de Bijbel.))

Mag de christen dan veertig dagen niet eten? Nee, dan zou hij zelf Pasen niet meer meemaken, en dat zou jammer zijn. Hij (of zij) mag wel eten, maar minder. Ik spreek ieder jaar met mezelf af dat ik:
1. geen alcohol drink, en 2. niet snoep. Daarbij is het de bedoeling dat je op een andere manier wat aan de innerlijke mens doet. Meer toeleg op het gebed en de overweging van de H. Schrift zijn daartoe de middelen. Ik doe mijn best.

Ik vind het een mooie tijd. Het is een tijd waarin het aan het begin (nu dus) nog echt winter is. Over zeseneenhalve week is het echt lente. Zo gaat het ieder jaar. Ook van binnen lijk ik lichter te worden. Misschien komt het door het lengen van de dagen, maar de soberheid van deze paar weken draagt daar zeker toe bij. Het doet een mens goed zich af en toe wat beperkingen op te leggen.

Aan de andere kant valt het me, zeker de eerste tijd, niet mee. Geen glaasje wijn meer bij het eten, geen lekkere appelflappen van de bakker meer op zaterdagochtend. Het zijn kleine dingen die ik mezelf ontzeg, maar het effect op mijn humeur kan groot zijn. Dus, als ik gesnapt word terwijl ik wél een biertje drink, of een stuk taart naar binnen werk: geen gevatte opmerkingen graag, in de sfeer van, "dat hadden we niet afgesproken, hè?" Zoals gezegd, ik doe mijn best. De komende weken meer hierover.


P.s. Als dit stuk wat warrig overkomt, mijn excuses. Die halve fles wijn die ik nog had staan, moest natuurlijk leeg. Dat is gelukt.