Heilig vuur

Al rennend op een lopende band in de sportschool - een van de meest geestdodende bezigheden die ik ken, maar ja, je moet wat om fit te blijven - bekeek ik vanmiddag een samenvatting van de openingsceremonie van de Olympische spelen.

Een stadion gevuld met lichtjes, gevoed door één groot vuur in het midden. Een menigte er omheen die zichtbaar geroerd was door de sfeer van saamhorigheid. Die sfeer werd nog versterkt door het Offer dat die ochtend gebracht was: een atleet die op de rodelbaan uit de bocht vloog.

Ligt het nou aan mij dat dit alles mij wel heel sterk deed denken aan een kerkdienst? De Paaskaars vervangen door de Olympische vlam en de sportmannen en -vrouwen tot goden verheven. Het grote verschil natuurlijk was de mate van opwinding bij de aanwezigen. Iedereen in dat grote stadion had zichtbaar het gevoel bij een heel bijzondere gebeurtenis aanwezig te zijn.

Hoe anders is dat beeld bij een doorsnee kerkdienst. Toch is een eucharistieviering, als je stilstaat bij wat ermee tot uitdrukking gebracht wordt, op z'n minst van dezelfde intensiteit. Of zou dat moeten zijn. Ook hier worden saamhorigheid, naastenliefde én hetgeen één mens tot stand kan brengen, gevierd.

Ik weet dat ik zelf maar al te vaak lauw en wat onverschillig in de kerk zit. De woorden, de gebruiken, je hebt ze al zo vaak meegemaakt. Het kan niet iedere week feest zijn. Ik neem me voor morgen in de kerk te proberen wat meer 'aanwezig' te zijn. Maar vanavond ben ik aanhanger van die andere godsdienst: schaatsen. Nu maar hopen dat Sven onze Verlosser wordt.